داستان صافی صفا
حضرت علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) معروف به امیرالمؤمنین، امام اول شیعیان، پسر عمو و داماد حضرت محمد (صلی الله علیه وآله)، همسر حضرت زهرا (علیهاالسلام) و پدر امام حسن و امام حسین (علیهماالسلام) است. آن حضرت اولین مردی است که به پیامبر اسلام ایمان آورد و از سوی پیامبر به صورت اختصاصی لقب امیرالمؤمنین را داشت. پیامبر اکرم حضرت علی را به دستور خدا در غدیر خم به عنوان جانشین خود تعیین نمود و از مردم برای او بیعت گرفت. اما پس از رحلت پیامبر در سال ۱۱ هجری، عده‌ای از مهاجرین و انصار از این دستور سرپیچی نموده و به طور خودسرانه برای خود خلیفه انتخاب کردند. سرانجام آن حضرت در سال ۴۰ هجری در ۶۳ سالگی به دست یکی از خوارج به نام ابن ملجم مرادی در محراب مسجد کوفه به شهادت رسید. مرقد شریف ایشان در شهر نجف است
حضرت علی علیه السلام، القاب و اوصاف بسیارى دارد که هر کدام، اشاره به مقام والاى شخصیت ایشان دارد. بیشتر این القاب را پیامبر خدا (صلی الله علیه وآله) به ایشان داده بودند. برخى از این القاب چنین اند: «أمیرالمؤمنین»، «إمام المتّقین»، «قائد الغُرِّ المُحَجَّلین»، «سید المسلمین»، «سید المؤمنین»، «یعسوب المؤمنین»، «الأنزع البطین»، «أعلمُ الاُمّة»، «أقضَى الاُمّة»، «أوّلُ مَن أسلَمَ»، «أوّلُ مَن صلّى»، «خیر البشر»، «عمود الدین»، «سید العرب»، «رایة الهدى»، «باب الهدى»، «حَیدر»، «المرتضى»، «الولىّ» و «الوصىّ»[و... .
همچنین ایشان، کنیه‌هاى متعدّدى داشته که مشهورترین آنها «ابوالحسن» است. کنیه های دیگر ایشان، ابوالحسین، ابوالسبطین، ابوالریحانتین است.
